تولیدکنندگان و سرمایه‌گذاران به‌جای جسارت در حمایت از آثار متفاوت، به همان فرمول‌های امتحان‌پس‌داده پناه می‌برند؛ فرمول‌هایی که مبتنی بر شوخی‌های جنسی تلویحی، موقعیت‌های تصادفی و روایت‌های دم‌دستی‌اند. نتیجه این‌که هر سال، چندین فیلم با پوسترهای شبیه به هم، بازیگران تکراری و دیالوگ‌های از پیش‌حدس‌زده روانه پرده‌ها می‌شوند. این چرخه بسته، نه تنها سینما را به سمت ابتذال کشانده، بلکه میدان را از آثار جدی، مولف و حتی کمدی‌های خلاقانه گرفته است.
