بازی هانیه توسلی بر پایه سکوت‌ها، نگاه‌های نیمه‌تمام و زبان بدن است. بدون اغراق، بدون دکوپاژ بازیگرانه. در صحنه‌هایی که بسیاری از بازیگران تلاش می‌کنند با بازی بیرونی توجه جلب کنند، توسلی ایستاده و ایستا بازی می‌کند، و اتفاقاً همین سکون، تبدیل به عنصر دراماتیک اصلی شخصیتش شده.
