از آنژیوپلاستی تا انسجام اصلاحات؛ پیام یک تصویر ساده

  انتشار تصویری از سیدمحمد خاتمی، رئیس‌جمهور اسبق و یکی از محبوب‌ترین چهره‌های سیاسی پس از انقلاب، بر تخت بیمارستان، بار دیگر موجی از توجه و واکنش‌های اجتماعی را برانگیخت. خاتمی که به‌دلیل گرفتگی عروق قلبی تحت عمل آنژیوپلاستی قرار گرفت، در شرایطی ظاهر شد که برادرانش ـ سیدمحمدرضا خاتمی و علی خاتمی ـ در کنار او حضور داشتند؛ تصویری انسانی و نزدیک که برای بسیاری از مردم تداعی‌گر مفهوم «همراهی» و «همدلی» بود.

 بیماری قلبی؛ رخدادی فراتر از پزشکی

اگرچه آنژیوپلاستی خاتمی در چارچوب یک رویداد درمانی قابل توضیح است، اما بازتاب آن در سطح عمومی، اجتماعی و سیاسی معناهای دیگری یافت. مردم در شبکه‌های اجتماعی با هشتگ‌هایی چون #خاتمی و #سلامتی_رهبر_اصلاحات، از او به‌عنوان «سرمایه نمادین اصلاح‌طلبی» یاد کردند. برای جامعه‌ای که طی سال‌های اخیر کمتر تصویری تازه از خاتمی دیده، این عکس فرصتی بود برای تجدید پیوند عاطفی با چهره‌ای که همواره از «گفت‌وگو» و «جامعه مدنی» سخن گفته است.

حضور خانواده و پیام نمادین آن

قرار گرفتن دو برادر در کنار خاتمی در بستر بیماری، صرفاً یک همراهی خانوادگی نیست؛ بلکه در ذهن مخاطب نشانه‌ای از انسجام و پیوستگی درونی خانواده‌ای است که سال‌ها در عرصه سیاست و فرهنگ فعال بوده‌اند. این تصویر برای هواداران اصلاحات، معنایی فراتر دارد: «خاتمی تنها نیست».

موج عیادت‌ها و تماس‌های سیاسی

طی روزهای بستری، سیل عیادت‌کنندگان از طیف‌های مختلف سیاسی و فرهنگی، از مقامات بلندپایه تا چهره‌های دانشگاهی و مذهبی، به بیمارستان رفتند. حتی مراجعی چون آیت‌الله سیستانی و وحید خراسانی از طریق تماس‌های تلفنی جویای احوال او شدند. این سطح از توجه نشان می‌دهد خاتمی همچنان وزنه‌ای معتبر در معادلات قدرت و جامعه مدنی ایران است.

تأثیر اجتماعی و سیاسی

• در سطح اجتماعی: مردم او را همچنان «سیاستمداری متفاوت» می‌دانند که در بزنگاه‌های دشوار، نماد امید و عقلانیت بوده است.
• در سطح سیاسی: حضور و عیادت گسترده مقامات، نشان می‌دهد که حتی رقبای فکری نیز نمی‌توانند جایگاه اجتماعی او را نادیده بگیرند.
• در سطح نمادین: تصویری ساده از یک تخت بیمارستان، بار دیگر اصلاح‌طلبان را به محور افکار عمومی آورد؛ در شرایطی که این جریان با پراکندگی و ضعف مواجه است.

تصویر خاتمی پس از عمل قلبی، تنها یک خبر درمانی نیست؛ بلکه بازتابی است از پیوند میان «سیاست و احساس».

در جامعه‌ای که سیاستمداران معمولاً با فاصله‌ای از مردم دیده می‌شوند، نمایش لحظه‌ای انسانی از یک رئیس‌جمهور سابق، می‌تواند بیش از هر سخنرانی و بیانیه‌ای، سرمایه اجتماعی او و جریان متبوعش را بازآفرینی کند.