فیلم کاهانی با یک گوشی، جایزه «شان کانری» را گرفت

   فیلم «مرده‌شور» به کارگردانی عبدالرضا کاهانی توانست جایزه اصلی جشنواره فیلم ادینبورگ، موسوم به جایزه «شان کانری» برای بهترین فیلم بلند، را از آن خود کند. این اثر به شکلی متفاوت و کم‌هزینه ساخته شده و تنها با استفاده از یک تلفن همراه فیلمبرداری شده است؛ اتفاقی که توجه بسیاری از رسانه‌های سینمایی جهان را جلب کرده است.

سینما با حداقل امکانات

   ساخت یک فیلم بلند با موبایل، آن هم در فضایی غیرحرفه‌ای، ریسکی بزرگ محسوب می‌شود. با این حال «مرده‌شور» نشان داد که ایده، قصه و شیوه روایت می‌تواند حتی بدون تجهیزات گسترده و بودجه‌های کلان، جایگاهی در جشنواره‌های معتبر به دست بیاورد. این تجربه، الهام‌بخش فیلمسازان جوانی است که در سراسر دنیا رؤیای ساخت فیلم دارند اما امکانات محدودی در اختیارشان است.

داستان فیلم

   «مرده‌شور» روایتگر زندگی یک مسئول سردخانه در کانادا است که به‌طور غیرمنتظره با یک زن خواننده روبه‌رو می‌شود. داستان در فضایی انسانی و در عین حال پرکشش پیش می‌رود و تلاش می‌کند تقابل دو شخصیت از دو جهان متفاوت را به تصویر بکشد. همین سادگی در قصه‌گویی و پرداخت شخصیت‌ها، از جمله دلایلی است که مورد توجه داوران جشنواره قرار گرفت.

تیم بازیگران

    این فیلم با همکاری گروهی از بازیگران ایرانی مقیم کانادا ساخته شده است. نام‌هایی مانند نیما صدر، گل‌آذین، پویا رضوی، عرفان بکایی و چندین هنرمند دیگر در ترکیب بازیگران دیده می‌شود. حضور بازیگران غیرحرفه‌ای در کنار تعدادی بازیگر باتجربه، به فیلم رنگ و بویی تازه داده و به باور بسیاری از منتقدان، یکی از نقاط قوت آن به شمار می‌رود.

جشنواره ادینبورگ و جایزه «شان کانری»

   جشنواره فیلم ادینبورگ یکی از قدیمی‌ترین جشنواره‌های سینمایی اروپا محسوب می‌شود و جایزه «شان کانری» را به یاد بازیگر اسکاتلندی و ستاره مشهور سینما اهدا می‌کند. این جایزه به فیلم‌هایی تعلق می‌گیرد که جسارت در روایت، نوآوری در فرم و توانایی خلق اثری ماندگار با امکانات محدود را نشان می‌دهند. انتخاب «مرده‌شور» در این بخش، تأییدی بر همین ویژگی‌هاست.

   موفقیت «مرده‌شور» در ادینبورگ نشان داد که سینما فراتر از امکانات مادی تعریف می‌شود. یک تلفن همراه، گروهی مشتاق و داستانی ساده اما اثرگذار می‌تواند به اثری بین‌المللی تبدیل شود. برای عبدالرضا کاهانی، این جایزه نه فقط یک افتخار شخصی، بلکه الگویی برای فیلمسازان نسل تازه است: سینما می‌تواند از کوچک‌ترین امکانات آغاز شود و راه خود را تا بزرگ‌ترین جشنواره‌ها باز کند.