آقای دبیر سرمان گیج رفت انقدر فیتیله پیچ شدیم!

آخرین امید طلای کشتی و به طور کلی کاروان ایران یعنی رحمان عموزاد هم با فیتیله‌‌پیچ‌های بی‌رحمانه رقیب ژاپنی نقره‌ای شد تا همان خاطره طلای معجزه‌وار حسن یزدانی در ریو آخرین خاطره ما از سکوی نخست آزاد در المپیک باشد. چشم یک ایران در میدانی مثل المپیک همواره روی کشتی‌ست. به خصوص کشتی آزاد که می‌گویند از سرزمین پارس برخاسته ولی حالا آزادکاران ما طی 48ساعت، سه طلای المپیک را در عین ناباوری از دست داده‌اند.

گفته بودند که آقای دبیر مبلغ هنگفتی را خرج این تیم کرده تا خارج از دهکده و در فضایی آرام با امکانات درجه یک بهترین خروجی تاریخ را نصیب کاروان ایران کند. از بُعد مدالی هم انصافا عملکرد بدی نداشتیم. از یازده وزنی که در آزاد و فرنگی نماینده داشتیم در هشت وزن روی سکو رفتیم. اما خب با خودمان که تعارف نداریم. ما ایرانی‌ها مدالی جز طلا در کشتی ارضایمان نمی‌کند. وقتی چهار نماینده در فینال داریم انتظار چهار طلای خوش‌رنگ هم داریم ولی خب قصه ما و پاریس کاملا نقره‌ای بود. ما فقط فیتیله‌پیچ شدیم و بارانداز خوردیم. اصلا بدن‌ها آنقدر آماده نبود که تایم دوم کشتی شاهد جبران اشتباهات باشیم. شاید هم امیرحسین زارع در این تیم یک استثنا بود که تا آخرین نفس جنگید و حیف که طلا به گردن پتریاشویلیِ ناجوانمرد آویخته شد.

اما سخنی هم با علیرضا دبیر نازنین داریم. استاد شما که این همه هزینه کردید و اقدامات فدراسیون تحت امرتان را در بوق و کرنا می‌کنید، خبر دارید که هشت سال است کشتی آزاد ما در المپیک رنگ طلا به خود ندیده؟ خب اگر خبر دارید چه دفاعی برای این عملکرد دارید؟ یا اصلا مثل همیشه مردم را لایق این توضیحات نمی‌دانید و با خود وعده کرده‌اید که ورزش اول مملکت را مثل ماجرای مصدومیت کهنه حسن یزدانی و برگزار نکردن انتخابی به میل و اراده شخصی جلو برده و باز هم کشتی را به این حال و روز بیاندازید!

خلاصه که آقای دبیر! داستان ما و پاریس در این یک هفته غم بود و اندوه. انگار بازی دو هیچ باخته را سه دو باختیم. بد کامبکی از بلغارستان و ژاپن خوردیم. در دوره‌ای که روس‌ها نبودند و آمریکا هم صلابت همیشگی را نداشت باز هم قافیه را باختیم و اگر خیال می‌کنید در باد دو طلای فرنگی می‌خوابیم سخت در اشتباهید!