حیف آقای طارمی حیف !

مهدی طارمی بی‌گمان بهترین بازیکن بیست سال اخیر فوتبال ایران بوده است؛ یک مهاجم بسیار باکیفیت که همین حالا هم در اینتر ایتالیا توپ می‌زند و فاصله‌ای تا قهرمانی در اروپا ندارد. به علاوه او در سه دوره اخیر زننده گل صعود تیم ملی به جام‌های جهانی بوده است. با همه اینها اما، انگار خیلی‌ها هنوز نمی‌توانند آنچنان که باید از درخشش طارمی لذت ببرند و به او افتخار کنند. این مساله، دلایل مختلفی دارد که گفته می شود  یکی از آنها تکبر و خود بزرگ‌بینی طارمی و علاقه او به «رییس‌بازی» است.

همین تازگی دراگان اسکوچیچ در اتفاقی نادر چند جمله پیرامون دوران حضورش روی نیمکت تیم ملی حرف زده که بخشی از آن به مداخله زیان بار طارمی در امور تیم مربوط می‌شود. مربی کروات به صراحت می‌گوید طارمی در مورد امور فنی و تاکتیکی تیم نظر می‌داده و حتی همراه با علیرضا جهانبخش او را تحت فشار قرار داده بود تا کریم انصاری‌فرد را به تیم ملی برگرداند؛ درخواستی که البته از سوی دراگان رد شد. عاقبت هم همانطور که می‌دانید طارمی به اصلی‌ترین دشمن اسکوچیچ تبدیل شد، یک اردو را به خاطر قهر با او از دست داد و در نهایت هم کنار دوستان صمیمی‌اش و مخصوصا همین علیرضا جهانبخش گفته می شود که دراگان را در آستانه جام‌جهانی از سر جایش پایین کشیدند. گویا آنها با بی‌معرفتی تمام صندلی اسکو را از دستش درآوردند تا به کارلوس کی‌روش بدهند و شش گل از انگلستان بخورند!

هنوز فراموش نکرده‌ایم او چطور فصل دوم حضورش در پرسپولیس، در مشاجره با خبرنگاران خودش را «بزرگتر تیم» خواند. شاید اگر این خلقیات و بعضی مسایل دیگر نبود، هواداران فوتبال خیلی بیشتر از اینها می‌توانستند از درخشش مهدی طارمی در سطح اول فوتبال اروپا لذت ببرند و او را دوست داشته باشند. حیف که خودش نخواست...!