افشاگری در بسکتبال !

لوکا کاروالیو سرمربی برزیلی تیم ملی بسکتبال سه نفره ایران بعد از شکست در مسابقات انتخابی جام جهانی به میزبانی باکو در یک استوری اینستاگرام نوشت: «خدافظ ایران» و به این ترتیب اطلاع داد که دوران کاری او در ایران به پایان رسیده است.صحبت های او که افشاگری بزرگی درباره فشارهایی جهت انتخاب بازیکنان خاص دارد، بخوانید.

بزرگ‌ترین مشکلاتی که در ایران با آن‌ها مواجه شدید، چه بود؟ 
بزرگ‌ترین موانع، نبود ساختار پایه‌ای و نبود تعهد سازمانی روشن بود. در دوره‌های طولانی از حداقل حمایت‌ها هم خبری نبود. گاهی حتی به غذا، تلفن یا حساب بانکی دسترسی نداشتم. تمرین‌هایی داشتیم که حتی توپ بسکتبال هم نداشتیم و مسائل لجستیکی معمولاً به‌شکل بداهه مدیریت می‌شدند.البته برای قضاوت منصفانه باید بگویم که غیر از من، تنها یک نفر (آقای مسعود عماری) به‌صورت رسمی از سوی فدراسیون برای پشتیبانی از تمام این فعالیت‌ها استخدام شده بود و واضح است که مدیریت همه‌چیز توسط یک فرد، غیرممکن است. نداشتن ساختار تیمی مناسب، اجرای کارها به‌صورت حرفه‌ای را سخت‌تر می‌کرد.با وجود این چالش‌ها، من به طور مستقل هماهنگی‌هایی با تیم‌های صربستانی برای آماده‌سازی در سطح بالا داشتم و پیشنهادهایی برای حضور در تورنمنت‌های بین‌المللی ارائه دادم. همه این برنامه‌ها را از قبل با فدراسیون به اشتراک می‌گذاشتم تا مشکلات اداری پیش نیاید؛ با این حال، باز هم مشکلاتی به‌وجود آمد.
برای مثال، در مسابقات آذربایجان، در حالی که دیگر کشورها با تیم‌های فنی کامل حضور داشتند، من حتی دستیار یا مربی بدنساز هم نداشتم. آرمین سلیمان‌زاده که مربی بدنسازی من بود و در ترجمه هم کمک می‌کرد، همچنان در انتظار انجام ساده‌ترین امور اداری مثل دریافت ویزا است. همچنین یک هفته قبل از مسابقات انتخابی جام جهانی قرار بود که به یک آکادمی در صربستان برویم و چند بازی دوستانه با بهترین تیم‌ها (لیمان، UB و پازتیزان) برگزار کنیم که این اتفاق نیفتاد.

آیا برنامه‌هایی که داشتید را مستقیماً با رئیس فدراسیون در میان گذاشتید؟ 
بله، من برنامه‌هایم را مستقیماً با رئیس فدراسیون در میان گذاشتم. در واقع، تقریباً هر هفته و گاهی از طریق ایمیل‌های رسمی با او در ارتباط بودم. همیشه تلاش کردم ایده‌ها، راه‌حل‌ها و فرصت‌های بین‌المللی را برای توسعه‌ی بسکتبال سه نفره در ایران به اشتراک بگذارم.

با وجود اینکه از این ارتباطِ باز قدردانی می‌کنم، متأسفانه اکثر پیشنهادات بی‌پاسخ ماندند یا برای زمان نامعلومی به تعویق افتادند. به نظر می‌رسید که این کمبود حمایت، یک مشکل سیستماتیک بود، نه فقط در سطح ریاست، بلکه در سطوح مختلف سازمان که پیشبرد کار را بسیار دشوار می‌کرد.

درباره روند انتخاب اعضای تیم ملی توضیح دهید. آیا کسی غیر از شما در این انتخاب‌ها دخالت داشت؟ 
هر چند تصمیم نهایی درباره ترکیب تیم با من بود؛ اما حتی در انتخاب بازیکنان برای اردوها هم با محدودیت‌هایی مواجه می‌شدم، مثلا برای مسابقات انتخابی جام جهانی نتوانستم متین آقاجان‌پور را دعوت کنم. به من گفته شد که او به دلیل تعهداتش در تیم پنج نفره در دسترس نیست، در حالی که او در مسابقات سه نفره‌ی دانشگاهی شرکت داشت. قدرت من در تصمیم گیری برای انتخاب بازیکنان به طور مرتب با تصمیمات بیرونی محدود می‌شد.

آیا می‌دانید چرا متین با وجود شرکت در مسابقات دانشگاهی به تیم ملی دعوت نشد؟
صادقانه بگویم، نمی‌دانم چرا متین به تیم ملی دعوت نشد. من می‌خواستم که او دعوت شود. حتی سرمربی تیم ملی پنج نفره هم وقتی فهمید که متین قرار است در مسابقات دانشگاهی شرکت کند، شگفت‌زده شد. به نظر می‌رسید که یک سوءتفاهم یا سهل‌انگاری روشن رخ داد؛ اما قطعاً این تصمیم از طرف من گرفته نشده بود.

در زمان حضورتان همیشه شایعاتی بود که برخی بازیکنان (به‌ویژه در بخش دختران) به دلیل حمایت مالی وارد تیم شدند. 
من از هیچ موردی که در آن بازیکنی، چه در بخش دختران و چه پسران، به دلیل حمایت مالی یا دلایل مشابه به تیم اضافه شده باشد، اطلاعی ندارم. با این حال، بله؛ برای انتخاب برخی بازیکنان در تیم کاپ آسیا (زنان) فشارهایی وجود داشت. با اینکه من همیشه سعی می‌کردم روند انتخاب‌ها بر اساس شایستگی باشد، تلاش‌های آشکار و جدی‌ای برای تأثیرگذاری بر تصمیمات دیده می‌شد.

درباره بازیکنانی بگویید که بیشتر از آن‌ها استفاده کردید و بازیکنانی که پتانسیل استفاده در آینده را دارند. 
من بیشتر با بازیکنانی کار کردم که هم از نظر بدنی آمادگی لازم را داشتند و هم از نظر ذهنی به سبک بازی سه نفره متعهد بودند. مهدی شفائی و مازیار نبی نمونه‌های خوبی از ورزشکارانی هستند که پتانسیل بلندمدت دارند. همچنین چند بازیکن جوان‌تر که در اردوهای اخیر حضور داشتند، آینده دار به نظر می‌رسند، به‌شرطی که روند توسعه‌ی آن‌ها در اولویت قرار بگیرد.

به نظر شما آینده‌ی بسکتبال سه نفره‌ی ایران چطور خواهد بود؟ 
ایران بازیکنان بااستعدادی دارد؛ اما استعداد به‌تنهایی کافی نیست. بدون زیرساخت، رهبری مؤثر و سرمایه‌گذاری، رشد این رشته محدود خواهد ماند. امیدوارم کارهایی که انجام دادم، پایه‌گذاری برای آینده باشد؛ اما پیشرفت واقعی نیازمند تعهد و پیگیری است. هر سال، قوانین فیبا در حال تغییر و پیچیده‌تر شدن هستند، و این موضوع باعث می‌شود که فدراسیون‌های بدون برنامه و سازماندهی نتوانند در سطح بالا رقابت کنند.

روند قطع همکاری با فدراسیون ایران چطور بود؟ 
من بارها تلاش کردم که با رویکردی سازنده وارد عمل شوم و راهکارهای بلندمدت ارائه دادم. متأسفانه، بیشتر این پیشنهادها با بی‌توجهی یا وعده‌های مبهم روبه‌رو شدند. در نهایت، برای حفظ استانداردهای حرفه‌ای و سلامت شخصی‌ام، تصمیم به کناره گیری گرفتم.

اگر به گذشته برگردید، کدام‌یک از تصمیمات خود را تغییر می‌دادید؟ 
اگر به گذشته بازمی‌گشتم، حتماً بر شفافیت بیشتر در مفاد قرارداد پافشاری می‌کردم و بدون پشتیبانی لجستیکی مناسب، همکاری را آغاز نمی‌کردم. پذیرفتن آن شرایط باعث شد که ادامه‌ی کار به‌لحاظ حرفه‌ای ممکن نباشد.