حد نهایی حقارت و سقوط کجاست؟

لیگ را تعطیل کردند، بازیکنان را از دور و نزدیک صدا زدند و وارد بی فایده ترین تورنمنت ملی جهان شدند تا یک جام راحت بگیرند و پزش را بدهند، اما حتی در همان هم ناکام ماندند.

تیم ملی ایران در فینال مسابقات کافا، با گل دقیقه صدوبیست علی‌جانف مغلوب ازبکستان شد و حتی نتوانست در این تورنمنت هم از مقام قهرمانی‌اش دفاع کند. ملی‌پوشان با توجه به اخراج آریا یوسفی در دقایق آغازین مسابقه تقریبا کل زمان بازی را با یک یار کمتر بازی کردند. آنها ترفندی غیر از گرفتن خطا و ارسال فله‌ای کاشته‌ها روی دروازه نداشتند. در عوض تیم ملی در ساختار دفاعی بسیار پراشتباه بود و اگر ازبک‌ها بدشانس یا کم‌دقت نبودند، خیلی زودتر از اینها دروازه ایران باز می‌شد. ازبکستان که برای فینال یک روز هم کمتر از ایران استراحت کرده بود، در این بازی، هم گل خالی بیرون زد، هم به تیر دروازه کوبید و هم پنالتی از دست داد، اما آخرش با صبر و حوصله گلش را زد. آنها در این دیدار حدود سی شوت به سمت دروازه ایران زدند.

این پنجمین مرتبه پیاپی است که ایران موفق به شکست ازبکستان نمی‌شود. البته ترقی هم کردیم در این مدت و بعد از چهار مساوی، این بازی آخر را باختیم! متاسفانه هر چقدر هم محمدرضا احمدی پرت و پلا گفت و بیهوده نعره کشید، فایده‌ای نداشت. بعد از گل خوردن از افغانستان و مساوی با تاجیکستان، این شکست کارنامه تیم ملی را در کافا کامل کرد. راستی کسی می‌داند حد نهایی سقوط و حقارت کجاست؟