فقط کلاه ات را محکم نچسب !
ساپینتو فقط به فکر نگه داشتن کلاه اش در لیگ ایران نباشد.

در فضای دو فصل پیش فوتبال ایران، اگر تیمی با استقلال بازی داشت، علاوه بر تحلیل تاکتیکی، نقشه دقیقی هم برای بههمریختن جو نیمکت استقلال طراحی میکرد. ساپینتو هم متأسفانه به هیچ حاشیهای «نه» نمیگفت و خیلی راحت وارد بازی حریفان میشد؛ همین موضوع، تیمش را دچار مشکل میکرد. از یک جایی به بعد، داوران انگار چشمبسته منتظر اخراج او بودند؛ حتی اگر شادی گل میکرد. مثل اخراجش در دربی جام حذفی.
درگیریهای پرتعداد این مربی در نهایت به ضرر خودش و استقلال تمام شد و به نوعی باب انتقاد را برای هر کسی که قصد تخریب استقلال را داشت، باز کرد. در این فضا دیگر کسی کمتر از مسائل فنی و تاکتیکی استقلال حرف میزد، چون نقدها مستقیماً از لب خط آغاز میشد.
همین موضوع است که ساپینتو باید این بار آن را مدیریت کند. او حتی چند بازی، یک کلاه کپ روی سر گذاشت که به نمادی برای کنترل خشمش تبدیل شده بود. حالا بد نیست به او یادآوری کنیم که این فصل، پیش از هر چیز فنی، باید «کلاهش را محکمتر نگه دارد»؛ تا باد حواشی فوتبال ایران آن را با خود نبرد.
اما حالا فصل تازهای در راه است؛ فصلی که بیش از آنکه نیازمند تاکتیکهای پیچیده یا تغییرات هیجانی باشد، نیازمند تدبیر و صبوری از سوی هواداران و مدیریت باشگاه است. استقلالی که در این سالها بارها و بارها پوست انداخته، حالا بیش از همیشه تشنه ثبات است. ساپینتو حالا نه فقط یک مربی، که شخصیتی آشنا در فوتبال ایران است؛ کسی که هم نقاط قوتش بر همگان روشن است و هم ضعفهایش. او دیگر با فضای بیرحم نیمکتهای ایرانی غریبه نیست و اگر بخواهد، میتواند ورای احساس، با عقلانیتی عمیقتر، نقش خود را ایفا کند.
همه می دانیم که فوتبال ایران درگیر تعارضی همیشگیست؛ تعارضی میان شور و شعور، میان هیجان و استراتژی. مربی موفق در این میدان کسی نیست که فقط تاکتیک بداند، بلکه کسی است که بداند در لحظه خشم تحمیلی چه واکنشی نشان داد و در اوج فشار، باید لبخند زد. استقلالِ این فصل بیش از هر زمان دیگری به همین ویژگیها نیاز دارد. به مربیای که هم بجنگد، هم بسازد. هم شجاع باشد، هم سنجیده عمل کند.
شاید مهمترین درسی که ساپینتو باید از دو فصل گذشته گرفته باشد، همین باشد؛ اینکه نباید اجازه دهد تمرکز تیم قربانی هیاهوی کنار زمین شود. حالا وقت آن است که آقای ساپینتو، این بار نه فقط کلاهش، که ذهنش را محکم نگه دارد.
فصل جدید آغاز شده و استقلال دوباره امید دارد، اما این امید نه بر اساس اسمها و وعدهها که بر پایه تجربه و بلوغیست که باید کنار زمین متبلور شود. این بار نه فقط برای قهرمانی، بلکه برای ساختن آیندهای پایدار برای باشگاهی که سالهای سال حتی پس از قهرمانی بدون شکست هم نتوانسته به ثبات برسد...