وقتی نازنین بیاتی در دل تاریخ قدم می‌زند: روایت ناتمام یک زن معترض

به گزارش روبرونیوز،

در سریال «تاسیان» به کارگردانی تینا پاکروان،  نازنین بیاتی در نقش «شیرین» با حضوری گرم و شخصیت‌پردازی ملایم، تماشاگر را وارد دنیای زنی می‌کند که در دل التهاب‌های سیاسی و اجتماعی دهه ۵۰ ، در پی معنا و حقیقت است. اما آیا این نقش، فرصتی بوده برای درخشش کامل بازی او؟ پاسخ هم آری است و هم نه.

 نقاط قوت:

۱. بیان لطیف و احساس‌برانگیز

بیاتی در انتقال احساسات درونی شیرین موفق عمل می‌کند. صداقت در لحن، کنترل در بیان احساسات و ارتباط چشم‌گیر با دوربین، باعث شده شخصیت او برای مخاطب ملموس باشد.

۲. هماهنگی با فضای تاریخی

از نحوه صحبت، پوشش، تا نوع واکنش‌ها، بازی او متناسب با فضاسازی آن دوران است. شیرین نه بیش از حد امروزی است و نه تبدیل به تیپ شده؛ بلکه شخصیتی است در دل آن زمانه.

۳. تعامل مؤثر با بازیگران مکمل

در صحنه‌های مشترک با بابک حمیدیان و دیگر بازیگران اصلی، بیاتی تعادل خوبی در دیالوگ‌گویی و ری‌اکشن نشان می‌دهد و در ساختن تنش‌های دراماتیک سهم دارد.

 نقاط ضعف:

۱. محدودیت در دامنه احساسات

هرچند بازی بیاتی کنترل‌شده است، اما گاهی این کنترل بیش از حد، باعث یکنواختی در بازی می‌شود. شیرین در موقعیت‌های احساسی شدید هم‌چنان با لحن و حس مشابهی ظاهر می‌شود که می‌توانست پویاتر باشد.

۲. کلیشه‌ در طراحی شخصیت

شخصیت شیرین گاهی در دام کلیشه‌ها گرفتار می‌شود؛ زنی ایده‌آل‌گرا، معترض، اما بدون عمق کنش‌گری. این محدودیت فیلمنامه اجازه نمی‌دهد بازیگر توانایی‌های خود را به‌طور کامل به نمایش بگذارد.

۳. نبود پیشرفت چشم‌گیر در روند بازی

با گذشت اپیزودها، انتظار می‌رفت تحول عمیق‌تری در اجرای بیاتی دیده شود؛ اما بازی او از نظر حس و شکل اجرا تقریباً یکدست باقی می‌ماند. این ثبات گاهی خسته‌کننده می‌شود.

  پتانسیل‌هایی که ناکام ماندند

نازنین بیاتی در «تاسیان» نمایشی دل‌نشین، حرفه‌ای و وفادار به فضا و شخصیت ارائه داده است. او توانسته با زبان بدن و حس درونی نقش، شخصیت شیرین را قابل باور کند. اما محدودیت‌هایی در فیلمنامه و دامنه اجرایی نقش باعث شده این فرصت تبدیل به نقطه عطفی برای بازیگری‌اش نشود.

اگرچه این بازی یکی از ستون‌های احساسی سریال است، اما پتانسیل‌های عمیق‌تری از نازنین بیاتی وجود دارد که در این نقش فقط بخشی از آن‌ها را می‌بینیم. شیرینِ «تاسیان» زیبا و نجیب است، اما نه آن‌قدر پیچیده که بازیگرش را به اوج برساند.

 

نویسنده نقد: نویسا راد