این اتفاق البته مسبوق به سابقه است. سالها پیش، همین مسیر در تلویزیون ایران طی شد؛ رسانهای که زمانی آنتن آن با پرمخاطبترین سریالها و برنامهها نفس میکشید و بخش مهمی از زندگی روزمره مردم بود. برخوردهای قهری، محدودکننده و حذفمحور با کارگردانها، نویسندگان و بازیگران شاخص، به مرور باعث قهر نیروهای خلاق با تلویزیون شد. نتیجه امروز کاملاً روشن است: ریزش شدید مخاطب رسانهای که قرار بود «ملی» باشد، با بودجه عمومی اداره شود و برای تمام مردم برنامه بسازد، اما حالا بخش بزرگی از جامعه دیگر خود را…
