مصاحبه نه پرسشمحور بود، نه تحلیلمحور. نه دغدغهمند، نه مستندساز. بلکه صرفاً به فضایی ستایشآمیز و ذوقزده از یک خواننده تبعیدی محدود شد. نه از تبعات سانسور گفت، نه از مهاجرت فرهنگی، نه از گسست نسلها. هیچ اشارهای به خطوط قرمز، هیچ دیالوگی درباره مرز بین نوستالژی و واقعیت تاریخی. گویی مجری فقط میخواست از «شهرام» امضا بگیرد، نه از او بپرسد.