«عشق در انفرادی»؛ کیمیایی همچنان در قاب می‌ماند

   مسعود کیمیایی، یکی از ماندگارترین چهره‌های سینمای ایران، در ۸۴ سالگی بار دیگر پشت دوربین می‌رود. با صدور پروانه ساخت فیلم «عشق در انفرادی»، او سی‌وسومین فیلم بلند خود را خواهد ساخت؛ اثری که به تهیه‌کنندگی علی اوجی از مهرماه وارد مرحله تولید می‌شود و به‌احتمال زیاد در جشنواره فیلم فجر رونمایی خواهد شد.

کیمیایی و میراثی که هنوز زنده است

   نام کیمیایی در تاریخ سینما با آثاری چون قیصر، گوزن‌ها و سرب گره خورده است؛ فیلم‌هایی که فراتر از یک قصه، به زبان اعتراض و شمایل‌سازی تبدیل شدند. او با وجود تغییر نسل‌ها و دگرگونی سلیقه تماشاگران، همچنان فیلم می‌سازد؛ گویی برایش خودِ روایت‌گری مهم‌تر از هر قضاوتی است. حالا با «عشق در انفرادی»، او نشان می‌دهد که حتی در دهه نهم زندگی، هنوز میل به تجربه و قصه‌گویی دارد.

عنوانی شاعرانه با بار اجتماعی

  نام فیلم، عشق در انفرادی، خود حامل دوگانه‌ای است که سال‌ها در آثار کیمیایی دیده‌ایم: خشونت و عاطفه، تنهایی و رفاقت، اعتراض و امید. هنوز جزئیاتی از داستان اعلام نشده، اما تنها شنیدن این عنوان کافی است تا کنجکاوی منتقدان و سینمادوستان برانگیخته شود.

همکاری با علی اوجی؛ نگاهی تازه به پشت صحنه

   حضور علی اوجی در مقام تهیه‌کننده را می‌توان پلی میان نسل‌ها دانست. اوجی که بیشتر در موسیقی و مدیریت پروژه‌های فرهنگی فعال بوده، حالا در کنار یکی از بزرگ‌ترین نام‌های سینمای ایران ایستاده است. این همکاری می‌تواند فضایی تازه برای تولید و حتی تبلیغات فیلم ایجاد کند و فیلم کیمیایی را به طیف گسترده‌تری از مخاطبان برساند.

جشنواره فجر؛ صحنه‌ای برای بازگشت

  اگر «عشق در انفرادی» به جشنواره فیلم فجر برسد، بدون شک یکی از فیلم‌های پرخبر و پرحاشیه آن خواهد بود. آثار کیمیایی حتی در سال‌هایی که با نقدهای تند روبه‌رو شده‌اند، همواره در کانون توجه قرار گرفته‌اند. بازگشت او به جشنواره، به‌تنهایی می‌تواند بخش مهمی از هیجان رسانه‌ای این رویداد را تضمین کند.

   ساخت سی‌وسومین فیلم مسعود کیمیایی نه فقط خبر تولید یک فیلم تازه، بلکه یادآور تداوم حیات هنری یک مؤلف است؛ هنرمندی که با وجود گذر زمان، همچنان بر قاب نقره‌ای اصرار دارد. «عشق در انفرادی» شاید بیش از هر چیز نشان دهد که برای کیمیایی، سینما نه یک حرفه، بلکه شیوه زیستن است.

نویسنده: دارا مجد