درامی جنایی با نبض تند عدالت

   سریال «محکوم» از همان قسمت اول نشان داد که قرار نیست در دسته‌ تکراریِ ملودرام‌های تلویزیونی جا بگیرد. تم اصلی اثر، حول محور عدالت و بازخوانی پرونده‌های جنایی پیچیده می‌چرخد؛ اما نکته‌ کلیدی، نحوه‌ روایت آن است.

   برخلاف بسیاری از آثار مشابه، «محکوم» تماشاگر را تنها ناظر ماجرا نمی‌گذارد، بلکه او را وارد روند کشف حقیقت می‌کند. ریتم تند روایت، کات‌های حساب‌شده و پرهیز از دیالوگ‌های شعاری، باعث شده سریال تا حدی به استانداردهای ژانر کرایم درام نزدیک شود.

  بازی‌ها: بازیگران سریال، به‌ویژه در نقش‌های اصلی، توانسته‌اند از پس شخصیت‌هایی چندلایه برآیند. قهرمان داستان –که هر بار با پرونده‌ای تازه و موقعیتی پرچالش روبه‌روست– ترکیبی از صلابت و تردید را به نمایش می‌گذارد؛ چیزی که مخاطب را با او همراه می‌کند.

نقاط قوت:

• پرداختن به پرونده‌های الهام‌گرفته از واقعیت، که به جذابیت اثر افزوده.
• تدوین سریع و کارآمد که هیچ فرصتی برای خستگی بیننده باقی نمی‌گذارد.
• فضاسازی درست دادگاه‌ها و بازجویی‌ها، که حس مستند‌گونه به سریال بخشیده.

نقاط ضعف:

با این حال، «محکوم» گاهی اسیر کلیشه‌های قدیمی می‌شود؛ به‌ویژه در شخصیت‌پردازی منفی‌ها که می‌توانست پیچیده‌تر و کمتر کاریکاتوری باشد. همچنین برخی پرونده‌ها در قسمت‌های پایانی، با عجله جمع‌بندی می‌شوند و فرصت کافی برای عمق‌بخشی پیدا نمی‌کنند.

   «محکوم» را می‌توان تجربه‌ای متفاوت در میان سریال‌های ایرانی دانست؛ اثری که با جسارت به سراغ ژانری پرریسک رفته و توانسته بخشی از انتظار مخاطب برای تماشای یک درام جنایی استاندارد را برآورده کند. این سریال اگر در فصل‌های بعدی به سمت شخصیت‌پردازی دقیق‌تر و روایت‌های طولانی‌تر حرکت کند، می‌تواند به نقطه‌ عطفی در تلویزیون ایران بدل شود.