انتقال آب برای تهران؛ فرونشست زمین در ورامین، کم‌آبی در مازندران
بنفشه زهرایی، کارشناس صنعت آب، در گفتگو با ایسنا از پیامدهای نگران‌کننده سیاست‌هایی می‌گوید که در ورامین به شکل فرونشست زمین و در مازندران به صورت بحران تأمین آب شرب بروز کرده‌اند.
تهران تشنه است؛ شهری با رشد بی‌وقفه جمعیت، توسعه نامتوازن و مصرف بی‌رویه که سال‌هاست برای رفع عطش خود، دست به دامان طرح‌های انتقال آب از سایر مناطق کشور شده است. اما حالا صدای اعتراض از دل همان مناطقی بلند شده که آبشان به پایتخت می‌رود. بنفشه زهرایی، کارشناس صنعت آب، در گفتگو با ایسنا از پیامدهای نگران‌کننده این سیاست‌ها می‌گوید؛ پیامدهایی که در ورامین به شکل فرونشست زمین و در مازندران به صورت بحران تأمین آب شرب بروز کرده‌اند.
فرونشست زمین، بهای تأمین آب تهران
زهرایی با انتقاد از طرح‌های انتقال آب بین‌حوزه‌ای، تاکید کرده که استفاده مداوم از منابع آبی سدهای لتیان و ماملو برای مصرف تهران، منجر به افت شدید سطح آب‌های زیرزمینی و در نهایت فرونشست زمین در دشت ورامین شده است؛ پدیده‌ای که نه‌تنها کشاورزی این منطقه را با تهدید جدی روبه‌رو کرده، بلکه زیرساخت‌های شهری و روستایی را نیز در معرض خطر قرار داده است.
زنگ خطر در شمال کشور
به گفته این کارشناس، انتقال آب از سد لار در استان مازندران به تهران نیز پیامدهای مشابهی در پی داشته است. در حالی که استان‌های شمالی خود با مشکل تأمین آب شرب دست و پنجه نرم می‌کنند، ادامه این روند می‌تواند بحران آب را به مناطق جدیدی تسری دهد. زهرایی هشدار می‌دهد که در برخی از شهرهای مازندران نیز نشانه‌هایی از فرونشست زمین مشاهده شده که نگران‌کننده است.
سیاست‌های آبی که بحران را جابه‌جا می‌کنند
بر اساس اظهارات زهرایی، طرح‌های انتقال آب بین‌حوزه‌ای به جای حل مسئله آب در پایتخت، عملاً بحران را از یک منطقه به مناطق دیگر منتقل کرده‌اند. به گفته او، “نجات تهران به قیمت نابودی دیگر مناطق” سیاستی ناپایدار و غیرمنطقی است. او پیشنهاد می‌کند تمرکز بر کاهش مصرف، افزایش بهره‌وری، اصلاح الگوهای مصرف و توسعه فناوری‌های بومی تصفیه و بازچرخانی آب، جایگزین برداشت بی‌رویه از منابع دیگر استان‌ها شود.
سیراب شدن پایتخت به چه قیمت؟
تهران همچنان می‌نوشد، اما به قیمت خشکیدن زمین در ورامین و تشنگی در مازندران. سیاست‌گذاران باید تصمیم بگیرند: نجات تهران به چه بهایی؟ اگر روند فعلی ادامه یابد، به‌زودی نقاط بیشتری از کشور وارد چرخه بی‌آبی، فرونشست و بحران خواهند شد. وقت آن رسیده که از مدیریت انتقال‌محور به مدیریت پایدار و مبتنی بر ظرفیت‌های محلی حرکت کنیم.
نویسنده: دارا مجد