از «علف‌زار» تا «زنده‌شور»؛ دانشی سراغ تلخی‌های پنهان جامعه می‌رود

   فیلم تازه کاظم دانشی با نام «زنده‌شور» در تهران کلید خورد؛ پروژه‌ای که می‌تواند یکی از کنجکاوی‌برانگیزترین آثار امسال سینمای ایران باشد. دانشی که پس از موفقیت فیلم «علف‌زار» به‌عنوان یکی از استعدادهای تازه سینمای اجتماعی ایران شناخته شد، حالا با ترکیبی متفاوت از تجربه شخصی و همکاری با یکی از مهم‌ترین فیلمنامه‌نویسان نسل اخیر، وارد مرحله تازه‌ای از کارنامه‌اش شده است.

چرا «زنده‌شور» مهم است؟

  کاظم دانشی با «علف‌زار» نشان داد جسارت طرح سوژه‌های اجتماعی ملتهب را دارد؛ فیلمی که به خاطر روایت تند و بی‌پروا، تحسین و البته بحث‌های زیادی برانگیخت. او پس از تجربه نویسندگی در «بی‌بدن» و تهیه‌کنندگی سریال «کوری»، حالا دوباره پشت دوربین رفته؛ این‌بار در قالب اثری که نامش هم بار معنایی خاصی دارد: «زنده‌شور». انتخاب چنین عنوانی از همان ابتدا نشان می‌دهد با فیلمی روبه‌رو خواهیم بود که احتمالا رگه‌های تلخی، طنز سیاه یا مواجهه با مرگ و زندگی در بطن خود دارد.

 فیلمنامه‌نویس؛ نقطه قوت پروژه

  محمد داودی، فیلمنامه‌نویسی که در آثار موفقی چون «قصر شیرین»، «بی‌همه‌چیز» و «نگهبان شب» حضور داشته، در نگارش این اثر با دانشی همکاری کرده است. داودی به خاطر قدرت در شخصیت‌پردازی و فضاسازی شناخته می‌شود و دریافت دو سیمرغ بلورین برای بهترین فیلمنامه، کارنامه او را به یکی از وزنه‌های جدی در این پروژه تبدیل می‌کند. همین همکاری می‌تواند «زنده‌شور» را از یک فیلم تجربی صرف، به اثری جریان‌ساز تبدیل کند.

ترکیب تجربه و جسارت

  نکته جذاب درباره «زنده‌شور» ترکیب دو نگاه متفاوت است: دانشی به‌عنوان کارگردانی جوان و جسور، و داودی به‌عنوان نویسنده‌ای با تجربه و توانایی در روایت‌های کلاسیک‌تر. این تضاد می‌تواند به فیلمی منجر شود که هم برای منتقدان جدی جذاب باشد، هم برای مخاطب عام سینما.

تحلیل: جایگاه در سینمای امروز ایران

   سینمای ایران در سال‌های اخیر با کمبود آثار اجتماعی پرقدرت مواجه بوده است. از یک‌سو سانسور و محدودیت‌ها اجازه پرداختن مستقیم به برخی موضوعات را نمی‌دهد، و از سوی دیگر بسیاری از فیلمسازان به سمت کمدی‌های پرفروش و کم‌ریسک رفته‌اند. در این میان، فیلمی مانند «زنده‌شور» اگر بتواند همان جسارتی را که از دانشی انتظار می‌رود با درام قوی داودی ترکیب کند، می‌تواند در فضای تکراری سینما یک اتفاق تازه باشد.

فراتر از یک فیلم؟

   حتی طراحی لوگوتایپ توسط محمد تقی‌پور هم نشان می‌دهد تیم سازندگان روی جزئیات برندسازی فیلم حساس هستند. این یعنی «زنده‌شور» احتمالا تنها یک پروژه سینمایی نیست، بلکه قصد دارد تصویری ماندگار و نمادین در ذهن مخاطب بسازد.

   در نهایت باید منتظر ماند و دید: آیا «زنده‌شور» می‌تواند همانند «علف‌زار» موجی تازه در سینمای اجتماعی ایران به راه بیندازد یا تنها یک تجربه میان‌راهی برای دانشی خواهد بود؟