پیرپسر؛ روایتی از نابودیِ تدریجی، درخشش جهانی

   درخشش فیلم «پیرپسر» در جشنواره بین‌المللی فیلم روتردام، تنها یک موفقیت فردی یا ملی نیست؛ بلکه گواهی است بر توان سینمای ایران در ساخت روایت‌هایی جهانی از دردهای آشنا. هیأت داوران این جشنواره معتبر در بیانیه‌ای کم‌نظیر، از این فیلم به‌عنوان «یک مسترکلاس در قصه‌گویی» یاد کرده‌اند؛ تجربه‌ای که از ابتدا تا انتها مخاطب را اسیر خود می‌کند و پس از پایان نیز رهایش نمی‌سازد.

یک تراژدی ایرانی که جهان را مبهوت کرد

این اثر به کارگردانی اکتای براهنی، با بازی درخشان حامد بهداد، لیلا حاتمی، حسن پورشیرازی و محمدولی زادگان، موفق شده است ترکیب نادری از تنش روانی، روایت تراژیک و پرداخت انسانی شخصیت‌ها را به نمایش بگذارد. به‌زعم داوران، این فیلم از مرزهای جغرافیایی و فرهنگی عبور می‌کند و به سراغ موضوعاتی جهانی چون عشق، خشونت، زنانگی، مردانگی و فروپاشی می‌رود.

تنشی که رها نمی‌کند

   یکی از نکاتی که داوران به‌روشنی بر آن تأکید کرده‌اند، توسعه تدریجی و بی‌وقفه‌ی تنش در فیلم است. براهنی با مهارتی مثال‌زدنی موفق شده است که این تنش را نه فقط در سطح روایی، بلکه در لایه‌های احساسی، دیالوگ‌نویسی و حتی سکوت شخصیت‌ها جاری کند. «پیرپسر» برخلاف بسیاری از آثار پرادعا، برای رسیدن به نقطه اوج خود وقت می‌گذارد؛ لایه به لایه بالا می‌رود تا در نهایت در پرده‌ی پایانی، تماشاگر را با ضربه‌ای احساسی و ناگهانی مواجه ‌کند.

 بازی‌هایی برای درکِ ویرانی

  به گفته هیات داوران، مخاطبان درگیرِ بازی‌های «زیبا و مسحورکننده» بازیگران می‌شوند؛ اجراهایی که نه تنها تکنیکی، بلکه درونی و انسانی‌اند. حامد بهداد و لیلا حاتمی در نقش‌هایی پیچیده، با زیرپوستی‌ترین حس‌های ممکن مخاطب را درگیر می‌کنند؛ در حالی که حسن پورشیرازی و زادگان، ابعاد دیگری از این خانواده در حال فروپاشی را به تصویر می‌کشند.

قصه‌گویی وسواس‌گونه

  نکته دیگری که در تحسین داوران برجسته شده، دقت وسواس‌گونه فیلم در طراحی جزئیات است؛ از انتخاب کلمات در دیالوگ‌ها گرفته تا حرکات دوربین، چیدمان صحنه و حتی سکوت‌ها. براهنی موفق شده است با زبانی که هم شاعرانه و هم بی‌رحمانه است، به کشف زوایای پنهانِ روان انسان معاصر بپردازد.

«پیرپسر»؛ داستانی از ایران، برای جهان

  در زمانی که سینمای ایران با محدودیت‌های درونی و چالش‌های بیرونی مواجه است، موفقیت «پیرپسر» در روتردام، نشانی است بر زنده بودن رگ‌های خلاقیت و جسارت در روایت‌گری سینمای ایران. فیلمی که نه تنها جوایز را از آن خود می‌کند، بلکه احساسات را تسخیر می‌سازد.