واکنش حامد بهداد بار دیگر گفتمان انتخاب نماینده ایران برای اسکار را به صدر اخبار آورده است. حتی اگر «پیرپسر» هرگز به آکادمی معرفی نشود، این اعتراض می‌تواند توجه افکار عمومی و رسانه‌ها را به سمت فیلم و شرایط تولید آن جلب کند. در نهایت، پرسش کلیدی اینجاست: معیار انتخاب فیلم برای اسکار باید صرفاً «شانس موفقیت بین‌المللی» باشد یا «نمایندگی شایسته‌ترین تجربه سینمایی سال ایران»؟
این انتخاب یک ریسک بزرگ برای سینمای ایران در اسکار است. از یک سو، توجه رسانه‌ها و داستان توقیف فیلم می‌تواند فرصتی تازه ایجاد کند؛ اما از سوی دیگر، نبود زیرساخت‌های بین‌المللی و کمپین تبلیغاتی مناسب، احتمال موفقیت فیلم را به شدت پایین می‌آورد. انتخابی که شجاعانه است، اما آیا تصمیمی هوشمندانه است؟ این سؤال اصلی پیش روی سینمای ایران در مسیر اسکار ۲۰۲۶ خواهد بود.
انتخاب نهایی هنوز صورت نگرفته و تا ۹ مهرماه فرصت باقی است. پرسش اما همچنان پابرجاست: آیا نماینده ایران فیلمی خواهد بود که بتواند با معیارهای جهانی رقابت کند یا انتخابی محافظه‌کارانه و مطابق با ملاحظات داخلی؟
اگرچه هنوز زود است که این موفقیت را یک «قاعده» بنامیم، اما بدون تردید، «پیر پسر» نقطه عطفی در روند فروش سینمای ایران خواهد بود. این فیلم می‌تواند الگویی برای بازتعریف رابطه میان سینمای هنری و بازار باشد؛ الگویی که اگر تکرار شود، سینمای ایران را از چرخه فرساینده‌ی کمدی‌های تکراری نجات خواهد داد.
در روزگاری که کمدی‌های پرفروش، بازار اصلی گیشه را در سینمای ایران قبضه کرده‌اند، یک درام اجتماعی توانست بی‌سروصدا مرزها را جابه‌جا کند. فیلم سینمایی «پیرپسر» به کارگردانی اکتای براهنی، پس از تنها کمتر از دو ماه اکران، با فروش ۱۲۲ میلیارد تومان و سهم چشمگیر ۷۰ درصدی از طریق سایت «سینماتیکت»، به پرفروش‌ترین فیلم غیرکمدی تاریخ سینمای ایران تبدیل شد.
درخشش فیلم «پیرپسر» در جشنواره بین‌المللی فیلم روتردام، تنها یک موفقیت فردی یا ملی نیست؛ بلکه گواهی است بر توان سینمای ایران در ساخت روایت‌هایی جهانی از دردهای آشنا. هیأت داوران این جشنواره معتبر در بیانیه‌ای کم‌نظیر، از این فیلم به‌عنوان «یک مسترکلاس در قصه‌گویی» یاد کرده‌اند؛ تجربه‌ای که از ابتدا تا انتها مخاطب را اسیر خود می‌کند و پس از پایان نیز رهایش نمی‌سازد.
حسن فتحی کارگردان بسیاری از سریال‌های تاثیرگذار تلویزیون و نمایش خانگی درباره فیلم پیرپسر ساخته اکتای براهنی نوشت.
تعدادی از صنوف سینمایی با بیان اینکه امنیت روحی روانی و حرفه‌ای اهالی فرهنگ یکی از عناصر وفاق و وحدت ملی است، ناسزاگویی‌های اخیر نسبت به یک فیلم را نشانه‌ای برای تضعیف دولت و باج‌خواهی‌های پس پرده دانستند.
دهباشی که معمولاً با نگاهی از بالا و زبان نیش‌دار شناخته می‌شود، در این‌باره فراتر رفت و حتی از توقیف فیلم دفاع کرد؛ آن‌هم با عباراتی که نه تنها در خدمت نقد نبود، بلکه رنگ‌وبوی نوعی پاک‌سازی فرهنگی به خود می‌گرفت.
حنیف سروری، یکی از تهیه‌کنندگان «پیرپسر» توضیحاتی را پیرامون افت فروش فیلم «پیرپسر» در دوران جنگ ۱۲ روزه ارائه می‌دهد: «روز اول اکران فیلم چهارشنبه ۲۱ خرداد بود و شنبه ۲۳ خرداد جنگ شروع شد. تا چهارشنبه هفته قبل یعنی ۴ تیر عملا در تهران اکران نداشتیم. ولی در شهرستان‌ها مردم به سینما می‌رفتند.»
