فرهنگی
با توجه به حساسیت موضوع، سطح توقع از فرهادی بسیار بالاست. آیا او خواهد توانست تجربه تلخ Bataclan را به شکلی انسانی و فراتر از هیجان و کلیشه در قاب سینما بنشاند؟ آیا فرانسویها که خود بارها از زاویههای مختلف به این فاجعه نگاه کردهاند، با روایت یک کارگردان ایرانی همذاتپنداری خواهند کرد؟ پاسخ این…
روایت صرف از تباهی، بدون تحلیل و بدون پیشنهاد، تنها مخاطب را دچار نوعی خستگی ذهنی میکند. مردم ایران نیاز دارند داستانهایی ببینند که بازتاب پیچیدگیهای واقعی جامعهشان باشد، نه فقط نسخهای دمدستی از «سریالهای مافیایی» با طعم پوکر و هلدینگ.
«خرگوش سفید، خرگوش سیاه» چه در نام و چه در سازندهاش، نوید بازیهای فرمی و نمادین تازهای را میدهد. اما سینمای امروز، تنها به فرمهای پیچیده نیاز ندارد. بلکه به روایتهای شفاف، مسألهمحور و تأثیرگذار نیز محتاج است.
«چشمهایش» شاید روزی دوباره ساخته شود، اما زخمی که این توقف به بدنهٔ سینمای ایران زد، تا مدتها باقی میماند. چون این فقط پروژهای هنری نبود که متوقف شد، بلکه خاطرهای از امکان ساختن، امکان گفتگو و امکان تداوم نسلهای فرهنگی هم، زیر آوار وعدهها دفن شد.
مصاحبه نه پرسشمحور بود، نه تحلیلمحور. نه دغدغهمند، نه مستندساز. بلکه صرفاً به فضایی ستایشآمیز و ذوقزده از یک خواننده تبعیدی محدود شد. نه از تبعات سانسور گفت، نه از مهاجرت فرهنگی، نه از گسست نسلها. هیچ اشارهای به خطوط قرمز، هیچ دیالوگی درباره مرز بین نوستالژی و واقعیت تاریخی. گویی مجری فقط…
پررنگترین ضعف بازی طباطبایی، لهجه تصنعی و ناپایدار اوست. تماشاگر با زنی روبهروست که قرار است اهل شیراز و در دل یک جامعهی سنتی-مدرن قرار گرفته باشد، اما لهجهای که طباطبایی به کار میگیرد، گاهی بهشدت غلیظ و نادرست است، و گاه کلاً فراموش میشود.
خاطره حاتمی در بخشی از گفتوگویی که با برنامه اینترنتی تیویپلاس داشته گفته است: خیلی ها پیام میدهند و میگویند تو کراش بچگی ما بودی.
طی روزهای اخیر ویدیویی از مهناز افشار وایرال شده که نشان میدهد او در برنامهای با موضوع مد و استایل حضور دارد.
در این جهان، حتی عشق هم قربانی درگیری ایدئولوژیک میشود. امیر و شیرین، که در ابتدا نمایندهٔ رابطهای شخصی و بیطرف بودند، در پایان به پیچوخم انتخابهای سیاسی کشیده میشوند. آنجا که نمیدانند چه کسی راست میگوید و چه کسی دارد از «آرمان» برای رسیدن به قدرت پنهانشده در زیرزمینها استفاده میکند.
بازیها نیز در حد انتظارات نیستند؛ بعضی از بازیگران با بازیهای اغراقآمیز و مصنوعی، بیش از آنکه احساسات را منتقل کنند، تماشاگر را دلزده میکنند. این مسئله بهخصوص در شخصیتهای فرعی بیشتر به چشم میآید، که گویی فقط برای پر کردن صحنه حضور دارند.
